Idea stała się wartością

Kiedy zaczynałam pracę, wydawało mi się, że świat zwojuję. Snułam wizje idealnej szkoły, zafascynowanych zdobywaniem wiedzy uczniów i wspierających proces kształcenia dziecka rodziców…

Rzeczywistość szybko wystrzelała mnie po twarzy. Ale nic to… Jakoś trzeba było ją przyjąć i dalej czerpać satysfakcję z tego, co przecież potrafię robić najlepiej, co – jakby nie było – kocham robić…

A potem zaczęły się schody – ruchy kadrowe, zwolnienia, łatane etaty, praca w czterech szkołach jednocześnie, zmiany podstawy programowej, świadomość, że sztuczne zapisy skutecznie podcinają mi drabinę i tak małomotywującego awansu zawodowego… I taka złudna nadzieja, że przecież kiedyś ktoś nas wreszcie doceni…

W całej tej komedii liczyło się tylko jedno – uczniowie. Ich niemożebna umiejętność radowania się pierdoletami, energia uderzająca siłą tsunami, wieczna zabawa życiem… To zaraża. I motywuje do działania. Ich uśmiechnięte twarze znaczyły więcej, niż słowa wszystkich tych pseudoekspertów z ministerstwa, którzy latami sukcesywnie doprowadzali polską edukację do upadku. Nic się nie liczyło, poza tym, że każdego dnia wracałam z pracy pozytywnie naładowana, z zapasem przeżyć i anegdotek.

A dziś? Wszędzie słychać bardziej lub mniej prawdziwe informacje o strajku. Jedni wieszają psy na nauczycielach, obarczając ich winą o to, że egzaminy się nie odbędą. A przecież nie od nich zależy powrót do pracy a od decyzji rządzących, dla których miesięczna pensja potencjalnego belfra to kwota, jaką za pierdzenie w stołek biorą jednego dnia. Inni jednoczą się ze strajkującymi, bo wiedzą, że jaki poziom edukacji, takie społeczeństwo wyrośnie…

I w tym wszystkim non stop jedno hasło EGZAMINY!

A ja myślę, że to, czy się one odbędą, czy też nie, to najmniejszy problem.

Bo teraz spójrzmy na dzieci i młodzież! Jaki obraz świata im nakreśliliśmy my, dorośli?

Świata, w którym ludzie sprawujący władzę dzielą rodaków na tych, którym można dorzucić parę groszy do pensyjek, bo na nich zagłosują, oraz na świadomych degradacji społeczeństwa, wykształconych ludzi, będących największym zagrożeniem dla dojścia do koryta?

Świata, w którym nie warto walczyć o swoje, bo władza swoją biernością stłumi każdy bunt?

Świata bez autorytetów? Takiego, w którym ludzie uczący w szkole mówią o wartościach, których sami nie wyznają?

Bo jak teraz uczyć o wierności ideałom, wytrwałości w dążeniu do celu, poczuciu własnej wartości i o tym, że w życiu najważniejsze jest życie w zgodzie z własnym sumieniem, kiedy widmo zaniechania rozmów jest coraz większe?

Myślę, że strajk zyskał zupełnie inny wymiar. To już nie jest tylko spór o pieniądze, to walka o młodego człowieka, który musi widzieć, że w życiu nie wolno się poddawać. Walka o przywrócenie autorytetów, o szacunek w oczach tych, dla których nauczyciele istnieją. I oczywiście walka o to, żeby bez żadnego wahania, każdego ranka śmiało spojrzeć w lustro!

Policzek od losu?

Kiedy los rzuca mi nowe, niezrozumiałe wyzwania, gdy mam wrażenie, że nie dam rady ich podnieść, przypomina mi się pewna legenda. Opowiada ona o Aniołach wedrujących przez świat. Ponieważ nie mieli gdzie spać, schronili się w jednej ze wspaniałych rezydencji. Właściciel, bogacz na skraju bankructwa, był gorliwym katolikiem i rozpoznał złote aureole otaczające anielskie głowy. Ale, ponieważ pochłaniały go sprawy zawodowe, poprosił gości z nieba, by przenocowali w piwnicy. Miejsce to było ciemne i brudne, przesycone wilgocią powietrze męczyło nieznośnie duchotą. Aniołowie usadowili się na twardej podłodze. Mieli właśnie rozpocząć modlitwę, kiedy starszy zauważył pęknięcie w ścianie. Wstał, usunął pęknięcie, używając swojej anielskiej mocy i wrócił do modlitwy. 

Tej nocy aniołowie spali bardzo źle, ale musieli wypełnić misję, którą dał im Bóg. Następnego dnia krążyli po wielkim mieście, w którym, oprócz dwunastu milionów mieszkańców, były plaże, góry, kontrasty, piękne krajobrazy i straszne miejsca. Aniołowie skończyli swój raport i ruszyli na wieś, kiedy zapadła noc. Zapomnieli jednak o upływie czasu i znów nie mieli, gdzie spędzić nocy.

Kiedy zapukali do drzwi skromnego domu, otworzyło im małżeństwo. Ludzie ci nie znali średniowiecznych rycin przedstawiających bożych posłańców i nie rozpoznali dwóch pielgrzymów. Powiedzieli aniołom, że, jeśli potrzebują schronienia, dom jest ich. Przygotowali kolację, pokazali gościom swoje nowo narodzone dziecko i oddali aniołom jego pokój. Przeprosili gości, że nie mają klimatyzacji. Nie było ich na nią stać, chociaż w ciągu dnia panował nieznośny upał.

Kiedy aniołowie obudzili się następnego dnia, mężczyzna i kobieta płakali. Ich jedyna własność – krowa, która dawała mleko na ser i była źródłem utrzymania całej rodziny, zdechła na polu. Mężczyźnie i kobiecie było wstyd, że nie mogą przygotować śniadania, więc szybko pożegnali się z pielgrzymami.

Kiedy aniołowie szli błotnistą drogą, młodszy dał wyraz swemu gniewowi.

– Nie rozumiem, dlaczego tak się stało! Pierwszy mężczyzna ma wszystko, ale pomogłeś mu, naprawiając ścianę w jego domu. Nie zrobiłeś jednak nic, by zmniejszyć cierpienie tych biednych ludzi, którzy tak dobrze nas przyjęli.

– Prawda wygląda inaczej niż myślisz – powiedział starszy anioł. – Kiedy byliśmy w tej okropnej piwnicy, zauważyłem złoto, które ukrył w ścianie poprzedni właściciel posiadłości. Dzięki szparze widać było skarb. Postanowiłem go ukryć, ponieważ obecny właściciel nie pomógł tym, którzy byli w potrzebie.

Wczoraj, kiedy spaliśmy w łóżkach, które oddali nam ci biedni ludzie, zauważyłem, że przybył trzeci gość – anioł śmierci. Przysłano go, by zabrał ich dziecko, ale, ponieważ znam go od wielu lat, przekonałem go, żeby uśmiercił krowę zamiast niemowlęcia…

Dlatego pamiętajmy, że czasami to, co na pozór wydaje się być policzkiem od losu, w rzeczywistości może okazać się pomocną dłonią…

 

Jak dobrać odpowiednią dietę pudełkową

Zapewne zastanawiacie się, jak to jest możliwe, że na rynku funkcjonuje tak wiele cateringów dietetycznych.Wydawać by się mogło, że to komfort nieosiągalny dla przeciętnych „zjadaczy chleba”, że stać na nią tylko celebrytów. Jeśli zajrzeliście do moich wcześniejszych wpisów, wiecie, że każdy może sobie na nią pozwolić.

Pozostaje dylemat, z jakiej firmy, ile kalorii i jaki typ diety będzie dla nas najlepszy.

Na początek proponuję przeanalizować swoje parametry. Liczy się waga, wzrost, tryb życia i natężenie aktywności fizycznej. Wtedy dowiemy się, ile kalorii dziennie musimy dostarczyć organizmowi, aby ten mógł prawidłowo funkcjonować. Jest wiele aplikacji pozwalających obliczyć to w ułamek sekundy. Przy moim trybie życia i „gabarytach”, najlepszym rozwiązaniem jest 1000 kcal. Nie czuję się ani osłabiona, ani przejedzona, dzięki czemu mój metabolizm działa jak należy.

Gdy znamy już swoje zapotrzebowanie kaloryczne, pora wyłożyć kawę na ławę, albo raczej zawartość lodówki na stół kuchenny i zastanowić się, jakie produkty nie są dla nas zjadalne, co lubimy, czego nie jesteśmy w stanie przełknąć. Wtedy będzie nam łatwiej dobrać typ diety. Na początek polecam każdemu dietę standardową. Wszystkie produkty będą wtedy brane pod uwagę, łatwiej będzie zdecydować na przyszłość, co lubimy a co zdecydowanie nam nie odpowiada. W każdym typie diety możemy poprosić o wyłączenie jakiegoś produktu, którego nie znosimy albo na który jesteśmy uczuleni. 

Kolejna sprawa to czas diety. Jeśli prowadzimy dość rozrywkowe życie, można zamówić dietę pięciodniową, weekend będzie wtedy dla nas czasem rozpusty 😉

Jeśli jednak chcemy regularnie dostarczać organizmowi zdrowego paliwa, lepiej oprzeć się na pudełkach również w sobotę i niedzielę

 

Warto też przeanalizować menu miesięczne firmy cateringowej. Często zdarza się cykliczność posiłków i może się okazać, że po dwóch tygodniach dostaniecie znowu to samo jedzenie, które mieliście na początku diety.

Istotne jest też to, czy catering dostarczany jest codziennie. Bywa tak, że kurierzy jeżdżą dwa lub trzy razy w tygodniu. Macie wtedy posiłki na trzy albo dwa dni. O ile weekend może być wytłumaczeniem, bo wtedy zazwyczaj i tak trzymamy w lodówce pudełeczka, to w tygodniu uważam to za wykluczone. Jedzenie traci wtedy szybko świeżość, ą przecież dodatkowo trzymamy je poza lodówką czasami nawet osiem godzin w pracy, może to odbić się na naszym zdrowiu. Dlatego wybierajcie tylko takie firmy, które dostarczają posiłki sześć razy w tygodniu!

Na koniec pamiętajcie, że tak naprawdę to, czy dieta Wam smakuje, czy nie, będziecie w stanie sprawdzić nie po dwóch dniach zestawów próbnych, które proponują praktycznie wszystkie firmy cateringowe. Organizm przyzwyczaja się do nowych nawyków po 21 dniach. Wtedy będziecie w stanie określić, czy posiłki są smaczne, czy nie odpycha Was monotonia produktów i czy jesteście w stanie żyć z danym cateringiem kilka, nawet i kilkanaście miesięcy.

 

Moja przygoda z „pudełkami” trwa już jakiś czas i szczerze mówiąc, dopiero teraz udało mi się znaleźć odpowiednią firmę. Ich posiłki nie są ani nudne, ani mało treściwe. Codziennie dostaję pełnowartościową dietę, bogatą w witaminy a przede wszystkim niewyobrażalnie smaczną!

Chcesz dowiedzieć się więcej?

Zajrzyj tutaj

Możesz również śledzić moją przygodę z dietering.com na facebook’u!

!

 

 

21 dni

Pora na podsumowanie kolejnego tygodnia z Catering dietetyczny – Dietering
Zazwyczaj to czas, kiedy posiłki zwyczajnie zaczynają się „przejadać”, bo wiele cateringów przyjmuje system dwutygodniowym, co znaczy, że menu się powtarza.
A tu zaskoczenie – każdego dnia nowe potrawy, codziennie niespodzianka i coś wyjątkowego. Nie ma szans na rutynę.

Co do efektów. Pomijam już wagę, która – o dziwo – nadal leci w dół. Ale cera, włosy i paznokcie natychmiast zareagowały na codzienną porcję witamin i przestają się buntować straszącym wyglądem. Nie czuję zmęczenia (a uwierzcie mi, ostatnie dni dały mi cholernie w kość, ale o tym w innym poście) i do tego fakt, że nie muszę gotować, jest dla mnie największą ulgą.
🥙🍎🍜🍓🍕🍒🍲🥛🥧🍤🥟🥣🍙🍘🥪🌭
Coś mi się wydaje, że Dietering wpisze się na dłużej w moje życie. 😀 😁😀

Rycerze, smoki i wiedźmy

Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, ile razy zaczynałam ten wpis. Najpierw chciałam opisać wydarzenia minionego tygodnia. Ale poczekam, niech się wszystko poukłada, na długie opowiadanie o smokach i rycerzach jeszcze przyjdzie pora.
Podzielę się z Wami jedynie tym, jak poziom kortyzolu wyższy od Kilimandżaro (albo chociaż od Giewontu), perfidne zmęczenie, brak chwili dla siebie i podniesione non stop ciśnienie odcięło mi zdolność racjonalnego myślenia…
W piątek zawiozłam B1 na korki i – jak zwykle – w międzyczasie musiałam pozałatwiać tysiące spraw. Pojechałam do centrum miasta, zostawiłam samochód na parkingu i pobiegłam ogarniać harmonogram planów, żeby zdążyć ze wszystkim w godzinę. Ledwo się wyrobiłam, dlatego do auta biegłam już z wywieszonym jęzorem i oczywiście telefonem przy uchu, bo jeszcze musiałam pouzgadniać kilka rzeczy z koleżanką z pracy. Wiedziałam, że zaraz kończą się korki i jeszcze mamy zdążyć na drogę krzyżową.
Kiedy już dotarłam na parking, kolejne chwile straciłam na szukaniu auta. Taka moja przypadłość. Nigdy nie udaje mi się za pierwszym razem do niego dotrzeć. Gdy już wyłapałam go wzrokiem, wygrzebałam z torby kluczyki i…
Próbuję otworzyć samochód, a tu zonk! Naciskam kluczyk, drzwi ani drgną. Pomyślałam, że znając moje szczęście, musiał zepsuć mi się kluczyk albo mechanizm. Z całej siły próbowałam go nacisnąć, licząc na to, że może zaskoczy. Zaczęłam już mówić na głos (zawsze mnie to uspokaja), klnąć na los, to cholerne auto i samą siebie, że znowu robię wszystko na styk z czasem.
Posprawdzałam wszystkie klamki, żadna nie chciała puścić drzwi!!! Podeszłam do tyłu, bo pomyślałam, że może chociaż bagażnik się otworzy i jakoś wlezę.

I nagle…

Olśniło mnie! Drzwi bagażnika były puste, czyste, bez żadnych dodatków. A przecież każdy wie, że mój samochód zdobi dostojna personifikacja osobistego charakteru – wiedźma w czystej postaci!
To nie był mój samochód!

😁😁😁

I wtedy przypomniałam sobie, że zaparkowałam w zupełnie innej części miasta…
🤦‍♀️🤦‍♀️🤦‍♀️

Myślisz, że nie stać Cię na zdrowie?

39,32,355,362.829895

Skoro już przy profilaktyce jesteśmy, muszę Wam przypomnieć, że podstawą naszej długowieczności jest zdrowa i zbilansowana dieta.

Wydawać by się mogło, że taka opcja jest dość kosztowna, bo świeże warzywa, dobre mięso i żywność bez konserwantów to produkty z tak zwanej „górnej półki”, do tego dobranie odpowiedniej kaloryczności i rodzaju posiłków do stanu organizmu i trybu życia wiąże się z wizytą u dietetyka, a to zazwyczaj też jest nietani interes. Najczęściej odrzucany że względu na finanse sposób wprowadzenia zdrowej diety to wykupienie cateringu dietetycznego. Na pierwszy rzut oka ceny odstraszają, bo wydanie 50 złotych za jeden dzień wydaje się być ekskluzywną przyjemnością. Przeglądamy więc oferty firm cateringowych i zamykamy ich strony ze zniechęceniem.

Nic bardziej mylnego. Otóż patrząc z perspektywy całego miesiąca, dieta pudełkowa jest dobrym sposobem na… oszczędzanie. Dlaczego?

Po pierwsze nie marnujesz jedzenia. Gdybyś chciała przygotować różnorodne, niskokaloryczne posiłki, składające się z sałatek, zapiekanek, koktajli i jeszcze wielu wymyślnych dań, musiałabyś kupić warzywa, owoce, opakowania kasz, makaronów, mięso i inne produkty, z których wykorzystałabyś jedną trzecią do swoich posiłków. Nikt nie sprzeda Ci pół marchewki albo ćwierć papryki. Reszta jedzenia zwyczajnie trafiłaby do kosza. Reszta rodziny się tego nie tknie, bo dzieciaki nienawidzą surowych warzyw a mąż „trawy i  trocin”  jadł nie będzie. Ani z niego krowa, ani chomik.

Po drugie rachunek za prąd, wodę  i gaz również przypomniałby się, że potrawy na czymś przyrządzić musisz. Niektóre z nich wymagają długiego duszenia, inne dokładnego mycia. W skali miesiąca zużycie mediów też jest więc częścią składową kosztów Twojej diety.

Po trzecie czas, który musiałabyś poświęcić na gotowanie, możesz wykorzystać bardziej kreatywnie. Nie mówię tu już nawet o zabawie z dziećmi czy dłuuuugiej kąpieli w olejkach eterycznych  z maseczką i peelingiem. 🙂 (Chociaż to chyba najlepsza opcja). Ale wiesz dobrze, jak cenna jest każda minuta Twojego życia. Sama więc wyceń, ile tu zaoszczędzisz.

Wracając znów do wody, kolejny sposób na jej oszczędzenie – do mycia po posiłku zostają Ci tylko sztućce, bo wszystko masz w pudełkach, które później wyrzucasz. I tu pamiętaj o segregacji!

Do tego benzyna, bo zakupy same nie przyjdą. Nie musisz nawet wychodzić z domu! Kurier w środku nocy, cichutko podejdzie pod same drzwi i zostawi paczkę z pudełkami na wycieraczce. Nawet pies sąsiada, choć czujny, nie usłyszy jego kroków!

I te przekąski… Batoniki, cukiereczki, zbożowe ciasteczka i inne ślinoumilacze. Ile razy złapałaś się na tym, że mimochodem wpadają do Twojego koszyka z zakupami? Nie poprawią Ci one humoru, nie będziesz dzięki nim silniejsza, to tylko pożeracze złotówek i wąskiej tali…

Ostatecznie jestem pewna, że w skali miesiąca catering dietetyczny kosztowałby Cię znacznie mniej niż tradycyjne posiłki.

Dlaczego nie masz czasu na życie?

Są akcje, w które włączam się z wielką chęcią. Właśnie ta jest dla mnie bardzo ważna. Bo zdrowie, szczególnie odkąd mam dzieci, jest dla mnie najcenniejsze. Chcę być jak najdłużej pełna sił, żeby towarzyszyć dzieciakom w poznawaniu świata.

Kiedyś już o tym pisałam, badania profilaktyczne wciąż w Polsce kuleją. Zazwyczaj powodem jest strach. Niewiedza daje poczucie spokoju. Zupełnie jak u dzieci, które zamykając oczy, myślą, że ich nie widać.  Ale na jak długo wystarczy ci czasu na życie w błogiej nieświadomości? Na ile pozwoli ci Opatrzność?

We współczesnym świecie badania nie są ani bolesne, ani w żaden sposób traumatyczne. Mamy możliwość wyboru wielu lekarzy,  dostęp do świetnego sprzętu, niepotrzebnie więc panikujemy.

Kolejny pretekst – brak czasu – w obecnym tempie życia często słyszę, że terminy pokrywają się z obowiązkami zawodowymi, że zbyt wiele dzieje się w pracy, żeby brać wolne na badania. Myślisz, że jesteś niezastąpiona? Kiedy umrzesz na zbyt późno wykrytego raka, szef szybko znajdzie nową mrówkę na twoje miejsce…

Dlatego, żeby nie skrzywdzić najbliższych, w życiu trzeba być egoistą i zadbać najpierw o siebie, bo jeśli tego nie zrobimy, ktoś szybko za nami zatęskni…

Słodkie zdrowie

Lubicie słodycze?
Ja uwielbiam! 🍩🍧🍨🍡🍰🎂🍪🍬🍭🍫 Mogłabym je pochłaniać bez umiaru. 😀
Niestety, ciężko znaleźć takie, które będą smaczne a zarazem zdrowe. Nie potrafię piec, w sklepach nie ma zbyt wielkiego wyboru wśród smakołyków. Zazwyczaj jeśli coś jest zdrowe, nie da się tego przełknąć. Za to smaczne słodkości mają taki skład, że strach go pokazywać chemikowi. 👨‍🔬👩‍🔬👨‍🔬
Catering dietetyczny – Dietering zaproponował mi dziś ciekawe rozwiązanie – na drugie śniadanie dostałam ciasteczka zbożowe z kremem jogurtowym.
I co? Da się?
Niebo w gębie bez tablicy Mendelejewa! 😁

Pudełko pełne zdrowia

Znacie mnie już jakiś czas i zapewne wiecie, że gotowanie nie jest moją pasją. Będę szczera, nienawidzę stać przy garach! Na szczęście moja rodzina żywi się w placówkach publicznych.

Co do mnie? Niekoniecznie mam czas i ochotę na przyrządzanie sobie potraw, dlatego często korzystam z „gotowców”. A że nie są one ani tanie, ani zazwyczaj zdrowe, wprowadziłam do swojego życia tak zwaną dietę pudełkową.

To pięć posiłków, dopasowanych do moich potrzeb, skomponowanych przez dietetyka. W każdej potrawie znajduje się porcja warzyw, owoców, wszystko jest wyliczone i dobrane zgodnie z piramidą żywienia.

Pierwszy raz z pudełkami spotkałam się prawie rok temu. Po ciąży nie umiałam wrócić do swojej wagi, wypadały mi włosy, cera straszyła z daleka, karmienie piersią kompletnie mnie zniszczyło. Stwierdziłam, że szkoda zdrowia na wszelkie diety cud, głodówki i inne, nieskuteczne sposoby odchudzania, które i tak biją po kieszeni. Postanowiłam spróbować swoich sił z pudełkami.

Dzięki diecie udało mi się zrzucić zbędne kilogramy, włosy, skóra i paznokcie wróciły do „ludzkiego” stanu, w dodatku poprawiło się moje samopoczucie. Przybyło mi energii, zaczęłam lepiej sypiać, co też wpłynęło na moje samopoczucie. Miałam więcej czasu, odpadło mi medytowanie przy piecu i rozmyślania, co zrobić na obiad. Każdego dnia przed drzwiami czekała na mnie torba z posiłkami. Wystarczyło je rozpakować i delektować się wymyślnymi potrawami. A do tego ten dreszczyk emocji, zaspokojenie ciekawości, co tym razem czeka moje kubki smakowe.. 😉

Ostatnie trzy miesiące zrobiłam sobie przerwę i próbowałam żyć na swoim wikcie.  Niestety, nie jest to dla mnie łatwe. Nie mam czasu na przyrządzanie zdrowych dań, zresztą nie umiem odpowiednio dobrać wartości kalorycznych ani składników mineralnych. Zazwyczaj łapię cokolwiek i tym „cokolwiekiem” żyję cały dzień. Wiem, że w ten sposób okradam się ze zdrowia. Mój tryb życia prosi się więc o pudełka. 🙂

W internecie jest wiele firm, które proponują dietetyczny catering. Ciężko znaleźć tę idealną. Wiele z nich ma w swoim menu dość monotonne posiłki, inne są perfidnie drogie, jeszcze inne nie docierają do mojego miasta.

Tym razem wybrałam catering z firmy Dietering.

Często pytaliście mnie o „pudełkowe jedzenie”. Postanowiłam więc tym razem podzielić się z Wami doświadczeniami. Jutro dostanę pierwszą paczuszkę. Czekajcie cierpliwie na sprawozdanie! 😉

 

 

 

Bunt dwulatka

Sypnęło gradem, trochę pogrzmiało, zupełnie jak w mojej głowie…
Co za dzień. Za mną nieprzespana nocka. A żeby tego było mało, wczorajszy wieczór upłynął pod znakiem mega histerii B2. Powód? Z d… wzięty. Bo miał się iść kąpać. Przeryczał całą kąpiel, potem jeszcze jakieś pół godziny i zasnął.
Ale to był dopiero początek….
Koło dziesiątej się obudził i wpadł w takie nerwy, że zamiast płakać, wrzeszczał, piszczał, napinał się cały, kopał i bił. Nie wiadomo, czego chciał. Postanowiliśmy wziąć go na przeczekanie i tylko siedzieliśmy obok, nie reagując na jego zachowanie…
Trwało to godzinę i 40 minut…
Po czasie sama już zaczęłam chlipać z bezsilności. Bo nie dość, że jego wrzask jest niemiłosiernie głośny i wręcz przeszywa mózg, to jeszcze fakt, że rano trzeba wstać do pracy i udawać, że wszystko jest ok, że zamiast odpoczynku po ciężkim dniu mamy emocjonalną i psychiczną sieczkę, doprowadził mnie zwyczajnie do załamania.
Przez moment zaczęłam się zastanawiać, czy to normalne zachowanie. Ale znalazłam ciekawy artykuł na jakimś logopedycznym forum, gdzie autorka zaczyna go od stwierdzenia, że rodzice dzielą się na tych, którzy otwarcie przyznają się do histerycznych zachowań swoich dzieci i tych, którzy je ukrywają…
Po głębszej analizie kilku tekstów doszłam do wniosku, że jego zachowania są wręcz… książkowe 🙄
Jak radzić sobie z histerią i tym cholernym buntem dwulatka? Myślę, że metoda przeczekania wybuchów jest skuteczna, ale na jak długo nasze nerwy są wstanie to znieść…