Pandemia zmieniła wszystko. Jesteśmy teraz w zupełnie innej rzeczywistości. Człowiek lgnie do drugiego człowieka, jest spragniony spotkań. Wydaje mi się że, chętniej teraz umawiamy się ze znajomymi, częściej się spotykamy, niż rozmawiamy z nimi przez telefon. Wszyscy mieliśmy już dość siedzenia w domu i być może na początku było to jeszcze znośne, ostatni lockdown był po prostu męką.
Dlatego życie towarzyskie zaczęło kwitnąć. Ale czy aby na pewno wszyscy poradzili sobie z powrotem do rzeczywistości?
Mam wrażenie, że dzieci stały się bardziej zamknięte, ciche. Zauważyłam, że na lekcjach uczniowie przestali rozmawiać, nie muszę ich upominać, siedzą i słuchają (albo udają, że słuchają a myślami są zupełnie gdzie indziej). Ale najbardziej niepokojące jest to, że nawet na przerwach, zamiast krzyczeć, biegać, śmiać się, oni siedzą pochyleni nad smartfonem i w milczeniu przeglądają internet. Milczenie stało się jakimś ubocznym efektem lockdownu…
Gdy pytam młodych, czy cieszą się z powrotu do szkoły, mówią że nie mogą doczekać się kolejnego zamknięcia. To potworne.
Bo jakby nie było, samotny czas w czterech ścianach domu stał się dla nich metodą życia i teraz spotkania z ludźmi sprawiają im trudność. Oni nie potrafią rozmawiać, w zasadzie nie czują potrzeby wypowiadania się, łatwiej jest im pisać niż mówić. Przecież przez rok tylko słuchali, ewentualnie pisali wiadomości z zadaniami. Nie ma więc się co dziwić, że teraz tak trudno im się wypowiadać. Nie potrzebują drugiego człowieka, bardziej potrzebny im jest telefon.
I to ich milczenie.
Przerażające milczenie, które mówi więcej niż krzyk. Uwierzcie mi, wolałam uspokajanie rozwrzeszczanej klasy, niż patrzenie na grupę milczących, zagubionych dzieciaków, która w nowej rzeczywistości nie potrafi się odnaleźć.
W rozmowach z rodzicami słyszę, że dzieci są nie do poznania, że siedzą cichutko w pokoju, są takie grzeczne i ułożone. Nie wiem czy to jest dobra wiadomość. Nastolatek powinien się buntować, powinien krzyczeć, rzucać z książkami, obrażać się, głośno wyrażać swoje zdanie, które oczywiście jest sprzeczne ze zdaniem rodziców. Bo takie dziecko jest otwartą księgą, łatwiej mu pomóc. Nie ma nic gorszego, niż milczenie, niż zamknięcie w pokoju, niż samotność, z którą młody nie potrafi sobie poradzić sam.
Jeśli masz grzeczne i ułożone dziecko, które nie sprawia ci żadnych problemów, wejdź do jego pokoju i sprawdź, czy aby na pewno nie trzeba mu pomóc. Zapytaj go, jak sobie radzi w nowej rzeczywistości, posiedź przy nim. Albo po prostu z nim pomilcz. Może po kilku lub kilkunastu godzinach zechce się otworzyć.
Proszę, pomóż mu, bo wiem, jestem tego pewna, że to milczenie jest jedynym błaganiem o pomoc, jakie potrafi on z siebie wydobyć.
