Dziś ważna rocznica dla Polaków. Nadała ona naszej rzeczywistości nowy kształt. Była euforia, nadzieje, było wiele planów i wyobrażeń. Trzydzieści lat temu doszło do przełomu, który dał szansę narodowi na wolność…
Wiele idei z tamtych chwil pokrył kurz. Dzisiejsza rzeczywistość jest daleka od tej, o której marzyli wtedy ludzie. Strach pomyśleć, co będzie dalej? Największy niepokój rodzi się na myśl, że w następnym pokoleniu z całą tą groteską zmagać się bedziesz Ty – dziś beztroski dwulatek, powód mojej radości – za paręnaście lat spadkobierca tego, co właśnie teraz składa się na naszą ojczyznę.
Jak będzie wyglądać Twój świat za kolejne trzydzieści lat?
Chciałabym, żebyś mógł świętować ten dzień bez obaw o przyszłość swoich bliskich. Żeby czerwcowa data była prawdziwym powodem do radości.
Żebyś pracował w poczuciu, że połowa Twoich zarobionych pieniędzy nie idzie na opiekę zdrowotną, z której i tak nie korzystasz, bo nie masz szans na termin u lekarza i za każdą konsultację musisz bulić słoną kasę; na samorządy nie liczące się z Twoim zdaniem; rząd, który patrzy tylko, jak się nachapać i czym prędzej uciec na stanowiska poza granicami kraju; na socjal dla bezrobotnych i roszczeniowych matek, rozpieszczonych przez opiekę społeczną, którym bardziej opłaca się urodzić kolejne dziecko, niż iść do pracy, bo łatwiej im stanąć w kolejce po kolejny zasiłek, niż codziennie osiem godzin wysilać się za najniższą krajową.
Chciałabym, żebyś mógł pracować bez obaw, że twój szef zwolni Cię tylko dlatego, że jego najlepszy kolega połasi się na Twoje stanowisko. Żebyś doczekał momentu, w którym związki zawodowe będą chronić pracowników a nie obsadzać na etatach swoich znajomych i krewnych. Żebyś dostał pracę, na którą zasługujesz, choć nie masz znajomości i nie wywodzisz się ze znanej rodziny. Żebyś nie musiał tyrać na dwóch etatach, bo jedna pensja osoby wykształconej w tym kraju oscyluje między uwłoczeniem a żenadą.
Chciałabym, żebyś mógł decydować o sobie i swojej rodzinie, żebyś nie musiał wybierać między tym, o czym marzysz, a tym, na co możesz sobie pozwolić. Żeby prawo przestało być poezją, którą interpretuje się w zależności od tego, kim jest podmiot liryczny, a media znów przypomniały sobie, na czym polega obiektywna relacja.
Żeby wykształcenie ponownie stało się wartością, autorytety nadawały sens życiu, a miarą człowieka przestało być to, kogo zna i jak grube jest jego konto.
Chciałabym, żebyś nie musiał bezsilnie patrzeć na to, jak Twoja ojczyzna zamienia się w prywatny folwark bandy manipulatorów, żądnych zemsty i ślepo zapatrzonych w przeszłość, którzy mącą w głowach przekupnych głupców, niszcząc wartości, krzywiąc historię i buntując społeczeństwo przeciw sobie.
Żebyś mógł żyć godnie, bez strachu przed potwornymi podwyżkami, z poczuciem, że ci, których wybierasz do reprezentowania narodu, chcą zmienić kraj, a nie napełnić swoją sakiewkę.
Tak bardzo bym chciała, żebyś doświadczył tej starej, trochę niemodnej, gasnącej, zakurzonej i całkowicie niewygodnej wolności…
!
Są akcje, w które włączam się z wielką chęcią. Właśnie ta jest dla mnie bardzo ważna. Bo zdrowie, szczególnie odkąd mam dzieci, jest dla mnie najcenniejsze. Chcę być jak najdłużej pełna sił, żeby towarzyszyć dzieciakom w poznawaniu świata.
