Dziś pierwszy raz od trzech miesięcy wyszłam na prawdziwy, długi spacer z dala od domu.
Zabrałam B2 i ruszyłam w drogę. Do tej pory, całkowicie odizolowana od świata, zmuszałam się do opuszczenia bezpiecznych czterech ścian tylko po zakupy. Ale i to była wyprawa na miarę podróży wgłąb puszczy pełnej niebezpieczeństw. Rękawiczki, płyny dezynfekujące, maseczki, itd. Żeby ograniczyć do minimum kontakt z ludźmi, zazwyczaj zamawiałam wszystko przez internet i szłam tylko odebrać przygotowane produkty. Nasze świeże powietrze ograniczyło się do podwórka. Wiem, że to mało normalne. Zapewne, gdyby nie cały ten koszmar z chorobą B2, którego doświadczyłam, zachowywałabym się mniej czujnie i ostrożnie.
Wracając do mojego spaceru – na początku czułam się jak zając wśród stada wilków. Na każdego człowieka dziwnie patrzyłam, ludzi bez maseczki mijałam z nieukrywanym strachem i zwiększoną odległością, albo przechodziłam na drugą stronę ulicy.
Udało mi się jakimś cudem dotrzeć do parku, potem do lasu. Tam mogliśmy zdjąć maseczki i nacieszyć się cudownie świeżym powietrzem.
Uwierzcie – fakt, że weszłam w takie odludzie jest nie lada wyzwaniem, bo ogólnie jestem człowiekiem bardzo strachliwym… Boję się dzików, kleszczy, muchomorów, węży i całej reszty czarnej strony przyrody. Z dwojga złego, od spotkania z człowiekiem wolałam jednak spotkanie z dzikiem…
Za mojej nieobecności świat bardzo się nie zmienił. Świeci to samo słońce, ptaki śpiewają… Jest ich może trochę więcej, chyba dzięki temu, że ludzie zwolnili z degradacją środowiska. Na kilka tygodni zatrzymał się przemysł. I to wystarczyło. Wiecie, zanim wybuchła pandemia, pamiętam taką sytuację, kiedy szliśmy do kościoła i zobaczyłam gołębia zaplątanego w foliową reklamówkę. Biedak nie dał rady sobie z nią poradzić. Pomyślałam wtedy, że ten świat kiedyś się na nas zemści. I tak się stało…
Trzy miesiące siedzenia w domu zrobiły swoje. Na zewnątrz czuję się bardzo dziwnie. Nie ukrywam, boję się dalej, bardzo się boję…
Szczególnie boję się o własne dzieci. Odkąd dowiedziałam się o tej nowej chorobie, już całkowicie nie potrafię spać w nocy. Wpadłam w jakąś psychozę. Cały dom mam wypełniony środkami dezynfekującymi, w samochodzie wożę spory zapas rękawiczek, masek, co chwilę myję ręce.
Od lat mam nerwicę natręctw i w zasadzie zawsze stroniłam od obcych ludzi. Wybuch pandemii spotęgował to jeszcze bardziej.
Zamknięcie z dala od świata nie wpływa dobrze ani na mnie, ani tym bardziej na dzieci.
Postanowiłam wprowadzić metodę małych kroków. Dziś wyszłam na chwilę, jutro może znowu się zmuszę.
A może kiedyś wrócę do normalnego życia…
Niech to się już skończy 😔
